Öffentliche Hinrichtung von Pawiak-Häftlingen in Warschau (1942)

Hinrichtung in Pelcowizna

Hinrichtung in Wola

Hinrichtung in Szczęsliwice

Hinrichtung in Marki

Hinrichtung in Rembertów

Bekanntmachung

Öffentliche Hinrichtung von Pawiak-Häftlingen in Warschau (1942) - ein Verbrechen, das von den deutschen Besatzern im Zuge der Repressionen nach dem Angriff von AK-Soldaten auf den Warschauer Eisenbahnknoten (Aktion Wieniec) begangen wurde. Am 16. Oktober 1942 wurden 50 Pawiak-Häftlinge an fünf Orten am Stadtrand von Warschau gehängt. Es war die erste öffentliche Hinrichtung der Deutschen in der besetzten Hauptstadt.

Die 50 Sträflinge wurden am Morgen 16.10.1942  im Morgengrauen aufgehängt. Aus der Aussage von Zeugen von Hinrichtungen gegeben, dass die im Voraus vorbereiteten Galgen (von Telegraphenmasten gemacht) wurden Lastwagen Gefangene gebracht. Auf der Transportkiste stehend, wurden verurteilte Hälse auf den Hals gelegt, woraufhin die Autos zurückblieben. In jeder der Hinrichtungsstätten gab es zwei Galgen. Der Galgen wurde an fünf Punkten auf dem entfernten Stadtrand von Warschau und im Vorstadtbereich im Abstand - überall, aber in der Nähe von Eisenbahnschienen:

- neben dem Bahnübergang an der ul. Mszczonowska in Wola;

-  in Szczęśliwce;

- in der ul. Toruńska (Horn von Wysocki) auf der Pelcowizna;

- neben dem Bahnhof in Rembertów;

- in der Nähe der Gleise in Marki.

Die öffentliche Hinrichtung hat die Einwohner von Warschau sehr beeindruckt. Unter dem Galgen Massen von Menschen, von denen viele versucht, zu überprüfen, ob eines der Opfer sind nicht ihre Verwandte oder Freunde.

Publiczna egzekucja więźniów Pawiaka w Warszawie (1942) – zbrodnia popełniona przez okupantów niemieckich w ramach represji zastosowanych po ataku żołnierzy AK na warszawski węzeł kolejowy. 16 października 1942 roku w pięciu punktach na peryferiach Warszawy zostało powieszonych 50 więźniów Pawiaka. Była to pierwsza publiczna egzekucja przeprowadzona przez Niemców w okupowanej stolicy. 50 skazańców zostało powieszonych o świcie. Z zeznań złożonych przez świadków egzekucji wynika, że pod przygotowane zawczasu szubienice (zrobione ze słupów telegraficznych) przywożono więźniów samochodami ciężarowymi. Stojącym na skrzyni transportowej skazańcom zakładano stryczki na szyje, po czym samochody odjeżdżały. W każdym z miejsc egzekucji znajdowały się po dwie szubienice. Szubienice zostały rozstawione w pięciu punktach na dalekich peryferiach Warszawy oraz w strefie podmiejskiej – wszędzie jednak w pobliżu torów kolejowych:

- obok przejazdu kolejowego przy ul. Mszczonowskiej na Woli;

- nieopodal wagonowni na Szczęśliwcach;

- przy ul. Toruńskiej (róg Wysockiego) na Pelcowiźnie;

- obok dworca kolejowego w Rembertowie;

- nieopodal torów kolejki dojazdowej w Markach.

16 października na murach Warszawy rozplakatowano także obwieszczenie podpisane przez dr Ludwiga Hahna – komendanta SD i policji bezpieczeństwa na dystrykt warszawski – w którym informowano, że w odwecie za wysadzenie torów kolejowych w pobliżu miasta zostało powieszonych „50 komunistów”.

Publiczna egzekucja wywarła wielkie wrażenie na mieszkańcach Warszawy. Pod szubienicami gromadziły się tłumy ludzi, spośród których wielu usiłowało sprawdzić, czy wśród ofiar nie znajdują się ich krewni bądź znajomi. Pod wieczór ciała skazańców zostały zabrane z szubienic. Nocą Niemcy potajemnie pogrzebali 20 straconych na boisku „Skry”, a zwłoki pozostałych – na pobliskim cmentarzu żydowskim przy ul. Okopowej.